Кыбы в мене тото было,
Што у молодіцї,
Носив бым го на долони-
Не коло гузіцї
Гий, дївкы, Ивану дайте -
Йван такый малинькый,
Што овін вам нич ни вчинить,
Лем узьме у жминьку.
Вчора ня могли вженити.
А инниськы ни могли:
Кой им ввідїв голу дївку -
Ногы ся в ня затрясли.
Гий, розкажу вам, фаттьовы,
Як без жоны пілло є:
Рано встанеш, а в пачмагы
Серце бє собов, тай бє!
Ой люблю я свого кума,
Тай кумовы дїти.
Люблю в кума я без кума
Из кумов сидїти
Гий, гоп! Шіді-ріді,
Што вто за робота -
Розобрати, тай лишити
Дївку пиля плота
Ой, я великый злодїй,
Я великый злодїй:
Як залїзу меже ногы -
Зігнати ня годї!
Кажуть, смирть из косов ходить,
Всьых бере ид собі.
Я готовый, Марько, вмерти,
Айбо лем на тобі.
Мы ходили з цїмборами,
Фігльовали сьме з дївками.
Дако не лем фігльовав-
Кить далося, тай запхав
Полонино, полонино,
Чому сь ни зелена?! -
Кой ся трава зеленїє,
Дає ми Олена.
Ой піду я в полонину,
Тай покличу Марью.
Лїгай, Марьо, пуд смереку-
Най корінь запарю.
Лежали сьме з білявинов
Звечера у чури.
Кой вказав им їв, што маву-
Спудилися кури.
А кой менї білявина
Свою указала,
Та два быкы, два єбакы
Нацапкы упали
А у Анцї пичка,
Ги тота косичка.
Лем тота косичка
Пахне парадичков
Йду ся прошийталовати,
Маву доста дїла:
Так ми хлопцї пичу люблять -
Сыру бы ї йзїли!
Гий, ни буду кужіль прясти,
Дочекаву лїта-
Пичу лопухом прикрыву,
Та буду одїта.
Кить нитко нигде ни просить,
Вто є божа кара.
А кыдьбы ткось попросив -
Я бым дала нарапз
Я задумалася сночи,
Ош якоє в ня житя:
Кить нитко вд ня ни просить -
Вержу пичу на смітя.
На потоцї платя перу,
Реву, ся ни вговтаву:
Ба куды ся тото дїло,
Што в пачмагах ковтало!?
Тракторішту м полюбила
И лем раз ми шваркнув -
Місяць им пак цицькы мыла
Й пішала солярков.
У мнясніцї люблю мнясо,
В говіня ся пощу.
А попадю товстозаду
Хоть коли притрощу.
А в милої така рана,
Што стало бы півбарана,
Тай два возы команицї,
Тай поповы нагавіцї.
А я вчора клочя пряла,
А иннись - повісмо.
Дам дякови, дам попови
И нынї и прісно!
Та туда, каже, туда,
Тай туда, тудайка.
Котра дївка чорнобрывка,
Тота - пичодайка!
Ба чому тото дївкы
Так из ня смівуться?!-
Ци - што пірванї пачмагы?
Ци - што мала пуца?!..
Помолися за ня, Анцьо,
На колїнах й стоя:
Уросте в ня пуциня,
Та буде лем твоє.
Пїшла зо мнов фрайирочка
На оборіг спати-
Моя пуца сакраменська
Ни хотїла встати
Кілко раз им ся єбала,
А душа в ня чиста,
Бо все м клала пуд гузицю
Сяченоє листя.
Ой ишов им горі селом,
Тай найшов им драчку.
Якась біда угадала,
Ош я єбав мачку.
Менї мати подарила
Онь чотыри воши.
Три вошихы пілловатї,
А вошун - хорошый.
Реклик у ня америцькый,
А боканчї руські.
Щи й фрайирочка словацька
Любить по французькы.
Кой Поланя кладе клїзму,
Та їв на гузицю
Світить сонце команїзму
Из Москвы-століцї.
Голі, босі, обскубані,
Ги потята влїтї,
Наші жоны давуть вшыткым
За мир у всім світї.
-Шынды-рынды, што в тя там?
- Шынды-рынды, ямка!
- Шынды-рынды, тко ти дав?
- Шынды-рынды, мамка!
Мене мати породила,
Намастила медом -
Найшли бы ми хлопцї пичу
Пуд студеным ледом!
Як ся вклониш,
Так ся вдверне.
Сыта дївка
Файно перне.
Йой, шкодуву тя, ниборе:
Взяв ись таку нибрязь,
Бо жїнчовка без гузіцї,
Што кухня без чиря.
А у білої Марікы
Білі нагавіцї
Ни раз были испущены
Пониже гузіцї.
Тать май розум, легінику,
Як бым я ти дала -
Мыши йзїли вшытку пичку,
Лем ся кожа встала.
Кажу хлопцю, што ня пытав:
- Бороду собі побрытвай.
А ввін збрытвав пиля пуцы -
Всї в селї з нього смівуться!
Ниє села без болота,
А груші без дичкы.
Ниє хлопця без пуцлика,
А дївкы без пичкы.
Гий, гоп, шіді-ріді,
Молодый Мигалю.
Дала м ти ся побавити,
А ты вчинив Галю.
Я купив нові пачмагы -
Ни защінкаться перед:
Вать півпуцы удрубаву,
Вать пачмагы вержу гет!
Баба сукман заголила:
На гузици - цетлик,
Пича білі зубы має,
В зубах - цїгаретлик.
Аттакых, ги чоловік мій,
Треба всьых повішати -
Має сигінь, пуцинятко
Лем в пачмагы пішати
Скочив пес у овес,
А сука в отаву.
Кыдь бым дала тобі пічї,
Ты бысь у нїв плавав!
Взяв им дївцї пичу в рукы,
Мушу сокотити -
Пича в ниї чирипляна,
Годна ся розбити.
Моя пуца ни для тебе,
Марько хмуролиця,
Бо яка у тебе пича-
Вижу по гузици.
Гине мій везе гній
На новеньків тачці.
Лем исьме ся поженили,
Вже клїпать курвачцї.
Та кой піду в полонину,
Та в тоту зулену,
Там ми дївкы дадуть пічї
За ріпу печену.
Гий, коли я в полонинї
Молодым вічарив,
Ни єднів я білявинї
Ногы розчепарив!
Столочили сьме траву
Из сусїцьков Аньков.
Лем тото ни Анька винна,
Ай її мохнанька.
- Ой, Маріко, дай ми, дай -
Буде хлопець Миколай!
- Дала бым ти - боюся!-
Буде дівка Маруся!
Кой лем дощик заросив,
Я вд Марікы попросив.
А кой дощик перестав,
Вна давала - ввін ни встав.
Замерз дїдо на печи,
Пиля бабы лежачи.
Як увід їв молоду -
Розогрівся на ходу.
Ліг на лавицю дітвак,
До землї му звис пуцак.
Я сякого дітвака
Ни дала бы й за быка.
Анця любаса міняє
Семый раз тай наново -
Най, засранка, добре знає,
Як давати п'яному.
Віруєся, та ни дуже,
Ош кума дає лем мужу.
Бо што тото за кума,
Што пуд кумом ни была?!
Ой упала звіздар з неба,
Та в траві загасла.
Кыдьбы пича зубы мала,
Та траву пасла!
Удколи ня вбалив легінь
Тай пуд городину,
Удтовды я, цїмборашко,
На поперек тыну.
Гий, за кого м ся вддала,
Врозуміла м, кой дала -
Цїлу ніч ня гняцкав, пытав,
А ни раз ни зафоргітив!
Ни дручай ня вд городинї,
И ни тырмай за сукман,
Ни тулися пуцов д минї -
Я цїла щи. Я ни дам.
Гий казала ми Олена,
Казала малому:
- Кыбы пича зубы мала -
Їла бы солому!
А у мене файна дівка
Из самої Апші -
Засуну йїв рукы в пичу,
Та бю собі в тапші!
Продав дрыва мальовані,
Купив чіжмы кырдовані,
Ояндиковав Марії
За єден раз дати пічі.
Так з Маріков ся намучив -
Подер гатї на онучї.
Иде друтарь путями,
Несе в руках серсаму.
Як ми дїру заплптать,
Дістане за вто плату.
Гий, нибого, Марько, чуєш -
Штось у ня ни дубиться:
Нашто пичу порфінуєш -
Пуцї вто ни любиться!
Гий, подер им, тай подер им
Сиву петечину,
Кой им в корчах стелив дівці
Тай пуд гузичину.
Гоп, цуп, копаниця,
Моя пуца ни палиця -
Я ї з плота ни уламав,
Обы я ї у дівок пхав!
Такый до ня лисінь ходить -
Двадцять и пять изрів просить.
В самого лем - нагавіцї...
Дам му изрї из гузіцї.
Я фрайирку файну маву,
А миня йів - Кларія.
В ниї кажда цицька - в шіпці,
Пича - в околаріях.
Ой ты, біла білявино,
Білявино-душко,
Продай пичу за грайцарь -
Вчиню з ниї пушку.
Та ци я быв ни фаттьовик -
Ни было над мене.
Та так им ся докурварив -
Нїка мара з мене ...
Ой курва курварила,
Тай мене навчила -
Ни было ми й дисять годїв,
Як ня зволочила.
Ишов дїдо в полонину,
Тай у тоту руну.
Баба пичу му вказала-
Дїдо в пичу плюнув.
Гий, коли я руковав,
Мила гатї мыла.
Вто, што я у гатьох мав,
Вернути забыла.
Йду на войну без гати,
А ищи й без того,
Без чого ся убыйти
Ни годна сь, нибого!
Анцьо, Анцьо, будеш бита,
Бо сорочка ни зашита.
За гатї ти нич ни кажу,
Бо щи з тобов спати ляжу.
Та я собі так подумав,
Кой збирав им ріща:
Файна дївка ниєбана,
А єбана - ліпша!
Напила ся стара баба жентіцї,
Та залїз йїв чорный богар до пічї.
Та наняла стара баба друтаря,
Обы угнав йів из піч богара.
Ци ты тямиш, білявино,
Кой цвіла капуста,
Як давала сь дїдам пічї,
Вбы мастили уста?!
Кить ся баба пригладить,
Та й бабі нич ни вадить.
А кить бабу скрутило -
Ни поможе й кадило.
Серед плаю, в хащи скраю,
Там, де вшитко вшитко,
Дівка пичу зашивала
Виритянов нитков.
Якый басаш нивиликый,
Як у басы ріже.
Лем увидить чорну пичу -
Наколінкы лїзе.
Полюбив мене корчмарош,
Лем ни дорого любив:
Сижу я без будюговів,
А в руках -єден рубиль.
Ой, цїмборе, цїмборику,
Сигіняшный Пішто,
Жона ти ся похворіла-
Єбати нам нішто.
Уліз комар на блыху
И єбе ї тихо.
Муха никать на тото,
Та здыхать уд сміху.
Йой, Юрику убленнинькый,
На тото ты й Юрик -
Маєш таку малу пуцу,
Гикой наш качурик.
Вічарь віці попасує
В зеленів залуцї
Тілко в нього семберлицї -
Карічка на пуцї.
Як малинькый воробок
Имив собі сойку -
Ни так того там єбаня,
Гикой того гойку.
У Ивана клаповуха
Ублїпили пуцу мухы.
Литїть собі, мухы, гет -
Пак ачий тото ни мед.
А Иванчо зняв боканчї,
Міцно ня убояв,
Й такоє ми запеканчив,
Ги в гусака шию.
Ци ты тямиш, білявино,
Што было пуд хрестом?! -
В попа пуца ни стояла -
Пудыймала сь перстом.
А изянські фаттьовикы
Битангы - ни люде:
Уєбали молодицю,
А свальбы ни буде.
Вбы ми пуца ни мішала
Ити по зарінку,
Скрутив им ї, ги пікницю,
И пришпінкав шпінков.
ЕПІТАФІЯ САМОМУ СОБІ
После безвременной кончины
Туй спить Петровцїй Йван,
Што - кить ни было солонины -
Ів кийзликы й токан.
На осійськім тинитові
Сїв гузицив на свій гроб:
Нашто м жив на сьому світї,
Хлібоїд и пиздойоб?!
КНИГУ ИВАНА ПЕТРОВЦІЯ "БИТАНГІВСЬКІ СПІВАНКЫ" МОШ ДІСТАТИ УД АВТОРА.
ЗВІДАЙТЕ
