Petrovtsiy

Петровций Иван

Иван Петровцій
ПОСЛЇДНЇ СПUВАНКЫ
РУСИНСЬКА ПОЕЗИЯ :

СПUВАНКА ЗА ШАРХАНЬТЬ
Упuвночи м уйшов из хыжі на двuр,
Там місяць лучами точив мuй топuр.
А звізды ся бавили в мойuв тайстринї,
И три босорканї играли в долинї.
Світилася в потоцї золотом рінь.
Стояв пуд воротами білый мuй кuнь.
Горі, надо мнов, было синьоє небо,
Но, иппен такоє, ги зараз ми треба.
Была в босоркань ворожилна игра,
Й хоть я йих з долины нигде ни тїряв,
Та лишили бавку свою босорканї,
Кой відїли як у тайстрину м клав камінь.
Топuр взяв у рукы - типир им лигінь:
Я свиснув, и вд минї прибіг білый кuнь.
Но, де тота шарханьть, што в пuвнuч з села
Уже ни єдноє дuвча понесла?!..
И звізды, и мысяць ми свытять - всьо видко,
Як я йду из шарханьтьов грuзнов на битку.
Взяли босорканї з жебuв жеболовкы,
З слызами на очох ми махавуть мовчкы.
Ни плачте, солодкі мої босорканї,
Я вбю тоту шарханьть - зо мнов є мuй камінь.
Я держу в руках величезный топuр,
И чуву - гуркоче вже шарханьть из гuр.
Типир буде битка! Типир буде бuй!
Єдно: я, ци шарханьть ся верне в Осuй…

ЗАГОЛОВКЫ | Пишіть! |