Petrovtsiy

Петровций Иван

Иван Петровцій
ПОСЛЇДНЇ СПUВАНКЫ
РУСИНСЬКА ПОЕЗИЯ :

СПUВАНКА ИВАНОВИ ПОПОВИЧУ –
ЦЇМБОРОВИ ДЇТИНСТВА, НАРОДНОМУ АРТИСТУ УКРАЙИНЫ
Мы, Йване, дуже скоро постаріли
И побілїли, гикой дві зимы.
В бокы ся наші душі розлитїли:
Два разні "Я" місто єдного – "МЫ"!

Я є русин, а ты є – украйиниць,
Хоть за колыску нам єден Осuй.
Най рuднuв матери ты впстався рuдным сыном,
Та краю рuдному уже ни є ты свuй!..

Я впстав русином – Пuдкарпатя сыном,
Я рuдну музыку в словах ни задушив.
Огинь русинства в минї ни остыне:
Кой тїло вмре – засвітиться в души.

Душа словами мамиными повна
Выходить з тїла у музичный світ,
Де тихі басы й цїмболы шіковны
Пуд ногы нам всыпавуть ярньый цвіт.

Затям, Иване: камняна дорога,
Што кривуляє круто у Лазы,
Веде не лем до матери, й – до Бога! –
Иване, чуєш рuдных гuр призыв?!

Тота земля, в котрuв сплять наші рuдні,
Тобі й менї є май сята, ги рай.
Які бысьме на нuв ни были бідні,
Ни за што зимлю вту ни продавай!..

Кой Бuг дасть час для нашої державы,
Й чужак пясть на гыртанцї ослабить,
Там буде витко тко й чому лукавив:
Тко свuй народ продав, а тко – любив!..

ЗАГОЛОВКЫ | Пишіть! |