Петровций Иван
Иван Петровцій
Н А Р О Д Н І Х У Й О М Ы Й К Ы
Д U В О Ц Ь К І
–Шынды-рынды, што в тя там?
– Шынды-рынды, ямка!
– Шынды-рынды, тко ти дав?
– Шынды-рынды, мамка!
Ниє села без болота,
А груші без дичкы.
Ниє хлопця без пуцлика,
А дuвкы без пичкы.
А у Анцї пичка,
Ги тота косичка.
Лем тота косичка
Пахне парадичков!
Йду ся прошийталовати,
Маву доста дїла:
Так ми хлопці пичу люблять –
Сыру б ї йзїли!
Ой упала звізда з неба
Та в саму кырницю.
Кыдьбы пича зубы мала,
Іла бы пшеницю.
Ой упала звізда з неба,
Та в траві загасла.
Кыдьбы пича зубы мала,
Та траву бы пасла!
Мене мати породила,
Намастила медом –
Найшли бы ми хлопы пичу
Пуд студеным ледом.
Мене мати породила,
Намастила лойом,
Лем укажу хлопцям пичу –
Идуть за мнов ройом!
Ой казала менї мати,
Щи й наказовала,
Вбым я хлопцям ни давала,
И ни вказовала!
Гий, ни буду кужіль прясти,
Дочекаву лїта –
Пичу лопухом прикрыву,
Та буду одїта.
Мальовали малярикы
Два дны й тритю нuчку,
Та ни могли змальовати
Білявинї пичку.
Пиля шпора, пиля шпора,
Тай пиля пітьова
Туйкы была – де ся дїла?! –
Пича в шаркантьовах.
Нахылився дуб на бука,
Лїщина на граба.
Ачий бысь ся вже єбала,
Така мала жаба?!
– Мамко, мамко, штось на подї дубкать!
– Цыт, Маріко! Цыт, Маріко – тото тя нагупкать!
– Мамко, мамко, вто дуже товстоє!
– Цыт, Маріко! Цыт, Маріко – в тебе широкоє!
– Мамко, мамко, вто буде болїти!
– Цыт, Маріко! Цыт, Маріко – ты будеш тирпіти!
– Мамко, мамко, сякоє ми й треба!
– Цыт, Маріко! Цыт, Маріко – мовчи, кой тя єбуть!
Та коли ня поцюльовав
Дрымбатый Микола,
Цїлу нuчку на постели
Качала м ся гола.
Гий, ниборе Ферку,
Бери нашу Терку.
Дuвка, ги бабовка,
Пича, ги тапловка.
Докuть была цїлинька,
Казали на ню – пинька.
Скырвавіла борода,
Кажуть за ню, ош – пизда.
Дuвка в потоцї ся мыла,
Студенила ї вода.
В дuвкы пича гола была –
Штось залїзло йuв туда.
Злїзла дuвка з оборога,
Стягнула з ся гатї –
Забило ся стебло в єбло,
Та ни годна сцяти.
За пичу ня
Ни тискай,
Бо заробиш
По пыску!
– Ни кывай ня! –
Вискає.
А пиздов
Притискує!
Пизда – Настя,
Хуй – нищастя,
Поєби ї,
Кить ти вдасться.
Гий, Иванку,
Прапав бысь:
Якый малый -
Єбав бысь!
Білявино,
Меже нами
Вся любов –
Меже ногами!
Дрыґала м ся,
Ни дала м ся:
Лем засунув –
Урвала м ся!
Я фаттьова ни любила -
Лем им раховала.
А овuн вже похвалився,
Ош им му давала.
Хлопцї, хлопцї, пойте д минї,
Я имила пичу в жминї:
Всьым по шору буде вам,
Тко ни прийде – хуй му дам!
А у білої Марікы
Білі нагавіцї
Ни раз были испущены
Пониже гузіцї.
Задрымбати, плїшку бити,
Гыцкати, єбати –
Вто вповім вам, ниборята,
Змалу треба знати.
Тать цыт, жоно, до суботы
Будеш мати три роботы:
Пичитися, онажити,
И з сусідов ся вадити.
Гоп, динь, білый динь,
Вставай, дuвко, клади вгинь!
Дuвка встала, вгинь наклала,
Лынґарьови пічї дала.
Гоп, динь, білый динь,
Пичилися цїлый динь!
Ани шити, ни варити,
Ни копати ярові:
Сидить Анця на траві –
Єдна пуца в голові!
Як ся вклониш,
Так ся вдверне.
Сыта дuвка
Файно пeрне.
Удцuть гора, удтuть – друга,
Меже ними – дичка.
Уддавай ня, мамко, скоро,
Бо свербить ня пичка!
Ой на горі дичка,
А у мене пичка.
Та я того хлопця люблю,
В кого файна гычка.
Йой, шкодуву тя, ниборе:
Взяв ись таку нибрязь,
Бо жuнчова без гузіцї,
Што кuхня без чибря.
У Марікы ціцї
Онь до пупа гнуться,
Дві товсті гузіцї
На земли пасуться.
Ой, Иванку любый мuй,
Чорт бы тобов возив гнuй,
Вбысь гузицив волочив,
Та вбысь ниґда ни спочив.
Уддай мене, моя мати,
За того Ивана,
Бо в Ивана гроши яма,
Та все буду пяна.
Кой идете, хлопцї, в таниць,
Биріть рукавіцї:
Стоять мамы, ги коровы,
Дuвкы, ги тиліцї.
Кой идете, хлопцї, в таниць,
Биріть в рукы букы,
Бо у льофы сусіцької
Зубы, ги у сукы!
Паде дощ, паде дощ –
Будуть мухы мерти.
Будуть, будуть лиґіникы
Дuвкам пічї терти.
Ой на горі біла вuльха,
Кыть бым была ищи дuвка,
Та бым была гуси пасла,
Та бым была пичов красна.
Волос на волос,
Тїло на тїло –
Так ся починать
Нuчноє дїло.
Ни ходила, ни ходила,
Тай прийшла.
Ни давала, ни давала,
Тай дала!
Наварила,
Напекла,
Постелила,
Тай дала!
Кыдьбы ни тот красный чипицъ,
Ни челлена хустка,
З усьыма бым ся єбала,
Ги у стайи гуска.
Мене мамка впасовала
Челленым прутчатьом.
Мала дяку я на пуцу
Щи малым дuвчатьом.
Кажуть люде, кажуть,
Ош я файна дuвка:
Не треба ми долар -
Дам за пuвлітрuвку.
Ой, Петрику, вертеплику,
Пуца, ги рудина –
Сяду на ню, ґімбавуся,
Пуца пущать слину.
Та як менї ни гуляти
Понад тым потоком.
Та як менї ни давати,
Кой любко пуд боком.
Кыбы была м, хлопче, знала,
Ош ни буду твоя,
Нигда бым ти ни давала
Ни лежа, ни стоя.
Ой на буцї резидія,
На дубі лелія.
На колїна Андрійови
Всїлася Марія.
Гий, Маріє сїроока,
Ни впадь до потока,
Бо кить Андрій забє здолu –
Досягне до ока!
По селови дощ и мрачка,
Пічї всьым дає біднячка.
Хоть худобна, та сподобна –
Лем єбатися и годна.
Удколи ня вбалив леґінь
Тай пуд городину,
Удтовды я, цїмборашко,
На поперек тыну.
Зпуд хлопчища звідать дuвка,
Зєбана, онь синя:
– Ци ты любиш мене, Йване?!
– Пак, ай што я чиню!?
Набuк, хлопе, набuк,
Бо чорт мужа несе –
Як увидить ня пуд тобов,
Онь го зима стрясе!
Ой риміню ґомбованый,
Риміню за мнятку,
Так ми фрайир запеканчив,
Онь у саму матку!
Напряла я веретено,
Ниє мотовила.
Най ти друга дає пічї,
Кить моя ни мила.
Тать май розум, лиґінику,
Як бым я ти дала –
Мыши пичку вшытку йзїли,
Лем ся кожа впстала.
Дuвка шuпалася в пичку,
Шuпалася дотuть,
Докuть ся ни зсыпонїло
Из пічї крохoтя.
Ой, вuчарю-золотарю,
Дай жинтіцї пити,
Та вкажу ти тоту дїру,
В котру мош забити.
Та спuваву, галайкаву,
Гикой бы ся сміву.
Дала бым ти, хлопче, пічї –
Вповісти ни сміву.
Лада, лада, човколада,
Дві коруны – повна лада:
Тко бы ни быв – за коруну
До половкы лем засуне!
А Марічка – фрічка,
Фрасова карічка,
Пудреноє личко,
Покывана пичка.
Дuвка, ги тот колосок –
Повна пазуха цицьок,
Гузицята и дрuчна,
Лем сидить в нuв сатана.
Вженив ись, та вбысь знав,
Кой ти буде ни до сна,
Ош жона усе – жона,
Лем йuв цїмбор – сатана!
Най тя, дuвко, впасе Бuг
Йти з фаттьовом в оборuг.
Кить тя дуже закортїло,
Лязь из хлопцьом пуд навилок.
Ни ходи з хлопчищом в стuг,
Бо упадеш з ним у гріх.
Ни заголяй віґана,
Бо будеш изєбана!
Сночи ми ся, мамко, снило,
Ош ся везу на сусїку.
Вчора м хлопцям всьым давала,
А иннись лем – чоловіку.
Кить ни дримле на печи,
Ходить в копач гудучи,
А ты, жuночко, мовчи,
Ош ни маєш з кым лячи.
Вдавив бысь ся! Вдусив бысь ся!
В грудьох бы ти гуло!
Бо лем раз ись ми засунув,
А як ня роздуло!
Слухай, фрацова каріко,
Іштена ти того,
Нашто сь пичов уткусила
Пuвхуйища мого?!
Пиля мене ни дубоч,
Бо я ни волошка –
Пиля мене дуботало
Лиґіникuв доста!
А ты мене ни лоскоч,
Бо я знаву што ты хоч –
Хотїв бысь ня молоду
Пощуґати у пизду!
Ґий, гоп, щіді-ріді,
Молодинький Пішто,
Давала м ти попытати,
А пытати нїшто!
Гий, гоп, шіді-ріді,
Молодый Мигалю,
Дала м ти ся побавити,
А ты вчинив лялю!
Давала я Иванови,
Давала м му дуфлом.
Типир хожу черевата,
Ги рекрут из куфром.
Пиля пяної куміцї
Тягне кума на дурніцї.
Бо кить пяна кума,
Фрас йuв має ума.
Сербай, Грицю, кислицю,
Й ни творися на дурницю:
Жона ти ся ни єбала –
Кума в пуцу поскомтала.
Голоднuв кумі –
Хлїб на умі.
Сытuв кумі –
Хуй на умі!
Ниєбанuв бабцї
Лем пуца на гадцї!
Кажда жона
Хоче мати
Из ким ся мош
Поєбати.
Єден любить білі грибы,
Другый – печеріцї.
Єден єбе удданіцї,
Другый – удовіцї.
Приходи до ня. лиґіню,
Приходи у середу.
Ни неси ми подарункuв,
Лем неси штось спереду.
Гий пасїться, білі вuїці,
Ни бuйтеся вовка,
Бо у мого милинького
Пуца, гикой бовтка.
Кой ся Марька пуд корчом
Вбыймала з Иваном,
Верла ганьбу на траву
Уєдно з сукманом.
Я лежала из Иваном
У хащинї яворовuв.
А обым была май файна,
Я зняла з ся будюґовы.
Прийшла дuвка из єбаня –
Де ся пича дїла?!
А ворона кличе з лома:
– Я ти пичу йзїла!
Гий, ты собі файно вівкай,
Та у персты троцкай,
А ци дам ти заєбати,
Вто, ниборе, коцка!
Хлопцї втавчину косили,
Задарь пічї вд ня просили.
А инниськы кажу вам:
Тко попросить – тому дам!
Кить нитко ниґде не просить
Вто є божа кара.
А кыдьбы ткось попросив –
Я бым дала нараз.
Я задумалася сночи,
Ош якоє в ня житя:
Кить нитко вд ня ни попросить –
Вержу пичу на смітя.
Зрана свербить голова,
Уполудне – пича.
А мuй милый з свойым струком
Прийде лем пуд вичuр.
Сидїла м на ярку,
Продавала м свічкы.
Ни мала м дробничкы,
Та давала м пичкы.
Серед села сухый явuр.
Мене милый в пичу драбав.
Драбав, драбав – ни єбав…
Я богдай быбыв прапав!
Никав, нюхав, кывав, дюґав,
А з пханьoм у нього туго…
Тай я розуму ни мала,
Што м ї задарь му давала.
Гий, за кого м ся вддала,
Врозуміла м, кой дала –
Цїлу нuч ня гняцкав, пытав,
А ни раз ни зафорґітив!
За мнов, хлопцї, за мнов –
В мене пича з вовнов:
Кить вовну убстричи,
Буде гола пича.
Йой, кыбы мы, цїмборашко,
Пічї повбстригали,
З тої вовны сїм петекuв
Хлопцям бы наткали.
Коли м ишла через воду,
Намочила м ногу,
Пича ся суха упстала -
И вто слава богу.
Тече річка невеличка,
Я ї перескочу.
Даву тому лигіньови,
Лем котрому хочу.
Заспuвай, защебечи,
У два персты свисни,
У губы ня поцюлюй,
А за пичу стисни!
Гий, Василю, нниська
Ими ня за цицьку.
Кить ни найдеш цицьку
Попытай за пичку!
Ий кужіль, веретено,
Ничилницї, бердо.
Попытала м го за гатї -
Там поправдї твердо.
Ой, цїмборко, цїмборашко,
Уповім ти бізонь:
Кой им руков попытала –
Є в хуйи жилїзо!
Кажу хлопцю, што ня пытав:
– Бороду собі побрытвай.
А ввuн збрытвав пиля пуцы –
Всї в селї з нього смівуться!
На потоці платя перу,
Реву, ся ни вговтаву:
Ба куда ся тото дїло,
Што в пачмаґах ковтало?!
Ни дручай ня д городинї,
И ни тырмай за сукман,
Ни тулися пуцов д минї –
Я цїла щи. Я ни дам.
Ой ведуть ня пуд віночок,
Ведуть ня, ведуть ня.
Чує душа молодинька –
Єбати будуть ня!
Коли коса никлепана –
Ни хоче косити.
Коли дuвка ниєбана –
Ни хоче робити.
Треба косу поклепати
Вбы файно косила.
Треба дuвку поєбати
Вбы файно робила.
Вто, што было, вже ся вдбыло –
Я всьо забываву.
Товды м дала, бо м час мала,
А типир ни маву.
Ой, Маріє, Марійичко,
Біда бы тя пeкла –
Заросла ти голічканя,
Куда вода текла.
Докuть дuвка –
Щить, ги з цuвкы.
А кой стара –
Так, ги з відра.
Сперед хыжі м зняла ґатї –
Яв ся на ня вішати:
Тать, пропaснику, пусти ня –
Уйшла м лем попішати.
Млинарю, млинарю
Я ти вчиню шкоду:
Розчепарю ногы –
Напішаву в воду!
Я, бывало, всьым давала.
А типирькы ни даву:
Пича з меже нuг упала –
Перстом пішаву в траву.
Аттакых, ги чоловік мuй,
Треба всьых повішати –
Має, сиґінь, пуцинятко –
Лем в пачмаґы пішати.
Купив менї Петрик реклик,
Обым му давала.
Я давала Иванови,
Петрови - лем мало.
Ой на горі ялиниць,
А ты, хлопче, засраниць:
Я ти дала вбысь єбав,
А ты в пичу ся настяв!
И гостины ми ни треба
Йду домu нигощена.
А щи в мого чоловіка
Пуца вся поморщена.
Ой, Иване-хуйоване,
Громонько бы тебе:
Тать брав ись ня вбы любити,
А ты мене єбеш!
Прийшов до мнї дїтвачок,
Просив заєбати.
Ни дала м му, бо ни мuг
Пуцку указати.
Ой дана, тай дана,
Я щи ни єбана.
На мой душу, вичuр мушу,
Ош бым порубана!
Дuвка м была, дuвка -
Онь им коконїла,
Докu м ни сїдала
Хлопцям на колїна.
Ой свербить мене мохнанька
Тай меже ногами.
Засунь, хлопче, туда пуцу –
Буде пуцї амінь!
Скочив пес у овес,
А сука в отаву.
Кыдьбым дала тобі пічї,
Ты бысь у нuв плавав!
Капуры, капуры,
На капурах - ріглї.
Уєбав ня фрайир,
Айбо ни на фіглї.
Горі селом пяна йду,
Несу в пригорщах пизду.
Де я дїву йсю пизду,
Кить там хлопцuв ни найду?!
Завішу ї на бучка,
Та най сидить, ги сучка.
Палинка не вода –
Пити ї не шкода.
Молоду дuвчину, молоду дuвчину
Зєбати ни шкода!
Напилам ся палиночкы,
Мняса м ся наіла,
Та лягайме в постїлочку -
Починайме дїло.
Куда сь мене, милый, вбалив –
Пуд гузицив скошена быль.
Што вто коле мене аттак,
Ачий пхаєш у ня чуплак?
Ой, вuчарю-синетарю,
Ой, вuчарю грофськый,
Давала м ти плїшку бити
Файно – по волоськы.
Ты, лиґіню, ни впуляйся,
Ни утріщай очи.
Уддай менї мою пичу,
Што сь ї украв сночи.
З високої полонины
Сама сїно гребу.
Иди, хлопче, долu грунком –
Я ся ннись ни єбу!
Ни ходи ми попуд хыжу, шипильдавый хлопче,
Бо до мене вже ни такый дорожицю топче.
Ни ходи ми попуд хыжу, ни міси ми втаву –
Я такыми лиґінями гузицю втираву.
Ой на горі лен, лен,
По долінї мак, мак,
Файный зо мнов ходить хлопиць,
Лем слабый єбак.
Кажуть люде, ош я лиха,
А я – Василиха.
Хлопцям пічї м надавала,
До ґазды йду стиха.
Ой, Маріко, чїчїрі,
Хлопцї з тобов попріли.
А ты така, ги ружа,
Дома сь лягла й пуд мужа.
Загублюся, цїмборашкы,
Вбы ня бuг, загублю:
Удколи ня зєбав лиґінь,
Удтовды го люблю!
Йшли дuвчата лучками,
Махавучи пичками,
Иппен поєбалися:
Зо всьыма кланялися.
Я по тобі, хлопче, вижу,
Ош нашто сь валовшный:
Ни вказуй ми товсту пуцу –
Я відїла й товщї!
Так лиґіня м полюбила,
Онь ми ногы гнуться.
А потому м го забыла –
Мала в нього пуца.
Гий, вuчарю-чередарю,
Ни єбак ты, ай – пянчуг.
З пічі волос ти зажену –
Учини собі батуг.
Любили ня два лиґінї,
А вба были мої –
Єден умер на гертику,
А другй на смолї.
Ий, ниборе, бо ты чорт,
Што сь прийшов из плинкачом:
Сяду я на твuй плинкач,
Кить изломиться – ни плач!
Кой давала м ковачови,
Ввuн у рукы брав фоґовы –
Штось из пічї уннимав,
Дале впят пак забивав.
Я давала вuчарьови
Й кирийтову хочеся.
Кажуть, ош у кирийтова
По земли волочиться.
Єбали ня дває-триє,
Вто были натрібні.
Як запекав чумадuськый –
За чотири срібні!
Коло млина ясенина,
Кажуть люде – я не винна,
Бо у Йвана така пуца,
Што без ниї ни вбыйдуся!
Чоловік у ня паскуда –
И скупый, и дуже злый.
Айбо я ни проміняву
Хуй великый на малый.
Ряндя-цуря и петeчя
У єден ракаш измечу,
Ляжу й дам ти, сатано,
Лем тому, бо студено.
Уночи з Иваном лежу
На сїнї в стодолї я.
И никого ся ни бою,
Ани пуцы голої.
А учора ваш Иван
Заголив менї сукман.
Заголити заголив,
А нич туда не забив.
Што тото быв за Иван,
Што ми заголив сукман?
А потому, гикой рогом,
Штось ми сував меже ногы.
Я ся сфотографовала,
Цилю, в файнuм віґанї.
Не в котрuм им ся єбала,
Ай у тuм, в котрuм щи – ньи!
Мамка вчора ми купила
Тарканистинькый віґан,
А иннись го продїрявив
Остров пуцов ваш Иван.
Пиловала м ся єбати,
Будюґовы м ни зняла.
Ввuн ми тяшко запеканчив –
Вповів, ош была м цїла!
Міша косить, Василь сушить,
А я сїно гребу.
И уд вечера до рана
В тuм ся сінї єбу!
А богдай ти на копони
Уросла солома:
Просив ись лем поникати,
А ты в тото стромив!
Ой ни уттuть вітер віє,
Уткuть было треба.
Та й ни того иппен люблю,
З кым ся нниськы єбу!
Памнятаву: первый раз
Як им ся єбала –
Лем засунув, лем припер,
Й тукы постїль впала.
А мене фаттьuв ни звідав,
Ош ци хочу, ци ни хочу:
Убалив ня на отаву –
Лем заyшницї цоркочуть!
Ниґда м пизды ни давала,
Лем тому Петрови.
Так ми пизду розколысав –
Ни дам му николи!
Но бо, Йване, ты дурак –
Тко инниськы чинить так?! –
З городины сь врвав сулак
Й засуланьжив ми домак!
Тракторішту я любила,
И лем раз ми швaркнув –
Місяць им пак цицькы мыла
Й пішала солярков.
Капустичко лопушаста,
Вбысь ни страховита.
Уєбали ня голодну –
Нараз стала м сыта!
Пuзно м сночи вичиряла.
Вдавила ня лaшка,
Кой узнала м ош милому
Дала цїмборашка.
Ни ґани ня, моя мамко,
Што м пічї давала.
Бо я бым ї ни давала,
Кыдьбым ї ни мала!
А я задарь ни даву –
Лем за човколаду.
А тко задарь ня поєбе,
Най му хуй утпаде!
Кылавому м раз давала,
А ищи й нимилому.
Сиґїнь, ввuн нияк ни єбе –
Бє в гузицю кылами.
Была м удданичка,
Ни знала м за яйичка.
А типир яйичка
Бють ня по гузичци.
– Ой, Анничко, што там маш,
Што віґаном прикрываш?
– Маву я там фляшечку,
Треба на ню затычку!
– Я ї глядав за ухом,
А вна была пуд брухом.
– Другый раз ти гuно дам,
Кить ни знаєш де ї мам!
Зрана-рано в понидїлок
Пичу прячу у барвінок.
Приходить хлоп у вuторок,
Глядать пичу минут сорок.
И на рано у середу
Файно тыче ми спереду.
Хоть приходить вже читвирь,
А ввuн пер би все тай пер!
Уд єбаня у пятницю
Пича сходиться з гузицив.
Милый хлопе, тать в суботу
Вже кuнчай сисю роботу!
Слава Богу, хоть в нидїлю
Пичу вмыву в чистиць-зїлю!
Дуже файно уповісти
Чув им дuвку молоду:
– Тко ни любить ся єбати,
Най ся забє у пизду!
Кuлько раз им ся єбала,
А душа в ня чиста,
Бо все м клала пуд гузицю
Сяченое лисятя.
На травичку, просто неба
Поклади мене пуд себе.
А я встану поникаву,
Ци добрi ти пудхлипуву.
Най ми втвітять люде вчині,
Чому? – най ми втвітять! –
Кой ня вночи фрайир єбе,
Очи ми ся світять!
Е сисе была гостина
Така, ги ми треба:
Наіла м ся, напила м ся,
А типир ся єбу!
Я ся єбу так, ги треба,
Ногы вбі розмітуву,
Пуп у черево запрячу,
А пиздов пудмітуву.
Єбала м ся, давала м ся,
Люде ся дивили,
Як ся пизда челленїла –
Громы бы ї били!
В загороді туліпан.
Єбав мене єден пан.
А коли ня доєбав,
Ги вчорашньый динь, пропав.
Ой, Иване, єби ня,
Буде з мене ґаздыня:
Будеме ґаздовати –
Динь и нuч ся єбати!
Як я, Йване, тя любила
И удинь, и ввичuр,
Як им файно убі ногы
Клала ти на пличї!
Качалися воды з горы,
Й качатися будуть.
Єбали ня лиґіникы,
И єбати будуть.
В загородї щалата.
Я ся люблю єбати
На постели, на печи –
Як у динь, так уночи.
yпю, хлопцї, палиночку,
yпю всьо до цяткы,
Та єбіть ня, як хочете –
Хоть кладїть й нацапкы!
Така м пяна – ледвы йду.
Напила м ся на леду.
А вы, хлопцї, ведїть ня,
Як упаду – єбіть ня!
Єбав мене Микула,
А я тото ни чула.
Єбав мене Гаврило –
З пизды ми ся курило.
Ой так, любку, рубай дрыва,
Вбы трісок ни было.
Поєби ня як лем хочеш,
Вбы дїти ни было!
Звоны звонять ид вечuрни,
Няньо лежить на матери.
– Няню, няню, што ты робиш?
Так ты маму замняндушиш!
– Йой, ни бuйся, ни задавлю –
Я йuв копылятко правлю!
Нянько у ня фоштер,
Мамка – фоштериха –
Нянькови дасть голосно,
А фатььовам – тихо.
Ой коли ня поцюльовав
Молодый Микола,
Уттовды ня ни убходить
Силянка довкола!
Ой ци я ти ни казала,
Тай ни говорила:
– Ни ходи ты, хлопче, до нас,
Бо вчиниш Гаврила!
Ой пuшла я у долинку тай на білу глинку,
Тай унесла м из долинкы в подuлку дїтинку.
– Ой, мuй милый, префалшивый, нa собі дїтинку,
Кить ни береш, та ї мeчу у звора, в домінку!
– Ой ни вирсь ї, та дам тобі, дuвка-ледабіда,
Половинку мойых овиць, половинку хлїба,
Вбысь дїтину yправила на старого дїда!
Гий, ни сплю спокuно ночи,
Ни стуляву очи:
У жоны пизда свербуча –
Дїти повна куча.
Увичирї прийдуть хлопцї –
Пю, спuваву, скачу.
Рано встану, на ся пuздрю –
Ги пизда м собача!
ЗАГОЛОВКЫ | Пишіть! |
© Иван Петровцій
, 1996
