Petrovtsiy

Петровций Иван

Иван Петровцій
Н А Р О Д Н І Х У Й О М Ы Й К Ы

А В Т О Р С Ь К І Х У Я Ц І Ї

Думкы у мене файні, чісті:
Я – ниспасeнный патріот! –
Навхтема думаву за місто,
З якого улїз мuй народ.

Сонце сходить и заходить,
Та ни збиваться з путя.
Лем кой в голову ми блисне,
Вижу в нuв єдно смітя.

Є бuг, є світ – они живуть вовік.
Живuт людськый – закуртоватый.
Но всьо в собі вміщає чоловік,
Што в бога вірує, и любить світ страпатый.

Втколи ся тямиме – в дорозї сьме были:
Де – бігли, де – ледвы ногами сували.
Мы віруйиме не в тото, што сьме прuйшли,
Ай у тото, што сьме ся вічно кывали.

Вбыдранй, голодный, ниспокuйный,
Задарь сам себе так строго судиш:
Хоть жиєш ты гuрше, ги сь достойный,
Та жиєш ты лїпше, гикой будеш.

Радый ись ня звіданьом приперти:
Д котрому народови належу.
А ид тому, д котрому по смерти
Ляжу в зимлю, й фест ся з ним належу.

Йся новина менї, ги удар балты,
Авать, ги одкровеніє была:
Русины всї произыйшли уд малфы,
А малфа вд украйинця произыйшла.

Галичане кусавуть, ги псы.
Украйинце шиплять, ги гыды.
А руснак собі йде молодый,
И йому тото всьо до пизды!

З годами уряд дав ми врозуміти,
Ош скоро нїчим буде ми платити.
Та є на Вкрайинї дuвкы хороші –
Дадуть и задарь, не лише за гроші.

Чудна Украйина безбожно –
Усьому світу гроші довжна,
И, ни влїзавучи из гuн,
Сама собі спuває гімн.

Нас Украйинї ни збировати.
И тому я йду вд Украйинї самый.
И прошу чесно пудписати
Всьым русинам лист убхuдный.

Кuлкi ня мусїли побити,
Обым на старuсть врозумів:
Май тяже русинови жити
Помеже другых русинuв.

Де и як тебе ни называвуть,
Памнятай навхтема, писсьый сыну:
Вшыткы люде на земли – РУСИНЫ! –
Лем ни всї вто знавуть.

Лем подумай, ош які щасліві
Мы бысьме были, вбысьме знали.
Ош в похоснованuм презерватіві
Упсталися Бандера, Гітлер, Сталїн!..

Ходить призрак по Європі,
А в руках – великый хуй:
Де яку жону ухопить –
Такый yєбе аттуй.

Орфей ся yпулив, ги малфа,
И говорить:
– Хоть и замовкла моя арфа,
Та хуй стойить!

Як ся в античности єбали,
Так – в Ренесанс!
Тоты, кого мы убсирали.
Вбсиравуть нас!

Любив прекрасноє: навхтема
Лем – спuванкы, лем – молодіцї,
Из неба – звізды, річ – поема…
Кить срати йшов – лем у косіцї.

Ньит, ниправда вто, ош Правда коле.
Тай у Правду ни хоть што затычеш:
Тко хоть раз увідїв Правду голу –
Відїв в ниї величезну пичу!

Дuзнав им ся малым, ищи кой козы
Гонив им пасти понад Осuй;
Гuно имак ни вто, што гнuй,
Стыхы имак ни вто, што проза.

В пизду встромленоє ся кывало перо.
Чорт – сам Луціфер! – ся пошuпав у души,
Рукам утяг и понюхав го яро,
У рукы дав ми, и вповів: – Пиши!

На пяцу вонкашнuм. в Нїредьгазї,
Продайиме товар, новый и бываный:
Дuвчатко, щи ни кываноє ани разу,
И я – поет – уже всїма покываный.

Всьый живuт им гладив лем слова.
Знаву вже, ош им чинив дурницю:
Лїпше м бы быв файну молодицю
Гладив у цицькы, а у гузицю.

Кой з купераю чути полонез,
Я люблю жuнськый гойк и майонез.
Кой з купераю говорять стихами,
Вба уха затыкаву я хуями.

Поєбав бысь свою матuрь,
Ты – хуйова вош! –
Запріщаву запріщати –
Вшытко мош!

Там, де місяць тайно
Нuч ид небу шив,
Догуляв им файно,
И – грішив!.. грішив!..

Кым Бuг є в нибі й на земли
Из думаня ни урву:
Бuг вдинь дає ми працу й хлїб,
А на нuч файну курву.

Попuздри на жuнські ногы,
Кить здріти сь валовшен:
Тамкы чим до пизды ближе,
Тым нога май товща.

Зuрви з йих тайн усї покрывала:
Айбо вто рідко бывать,
Обы жона так мозком кывала,
Гикой гузицив кывать!

Котра из жuн двох май щаслива,
Уповіш ми аттуй:
Ота, што сїла на дїєту,
А ци вта, што – на хуй?!

Ты єдно навхтема знати довжен –
В бідах вшыткых лем твоя вина:
Там, де ты ни нашто ни валовшен,
Там на всьо валовшна ти жона.

Хоть всьо уддалено й задавнено,
Я й досu здрю тя молоду,
И люблю в тобі тиху чамнянuсть,
Тугу гузицю и мнякку пизду.

Я в собі вшыткы чувства задушив,
Кой з рота лїзли му слова, гикой блощіцї,
Бо в нього цмбораство йде з душі,
Гикой гuно з гузіцї.

Як бысьте ня ни дразнили вы,
Я, на мою душу, вшытко стирплю.
Лем ни тирплю, кой малі курвы
Зачинавуть величезну єблю.

Ацциць фаттuв лем цукор лиже,
И сыпле мудрuсть – пуд момент! –
Бо має голову, ги хыжу,
В котрuв вбысрали падамент.

У тебе очи!.. – ньит! – ни дві зорї! –
Жовтївуться глубоко твої очи,
Ги вто, што у иршавському штаційнuм бударї
У ямі жовто плещеся й хлюпоче.

Світило сонце из небес,
А хаща фрішнuсть розливала.
Лем з царины, де рuс овес,
Гuно розпарено воняло.

Хоть Бuг ни дав нам усезрячости,
Та Чорт указує давно,
Ош ни позбавитися вонячности
Тот, ко ся дюґав у гuно.

Ймили хлопцї стару бабу,
Й так ї єбуть, што пердить.
Доєбали – поникали.
А тото – из косов Смирть!..

Тото фаттьовы – не залупы! –
Котры могли нас так убстричи:
Ниє в нас фіґлuв ниже пупа,
Ниє думок в нас вышше пічі.

За вто, што много Бuг нам дав,
Навхтема буду ся молити.
И лем єдно вбы вд нас забрав –
Роботу. Вбы – нич ни робити!

У всохлuм, вхудлuм, схожuм з воском,
У тобі, цїмборе, давно
Гuно в гузици стало мозком,
А мозок в голові – гuном.

Што Бuг вчинив з вами,
Ци видите вы:
Мужчины – тїлами,
А духом – курвы?!..

Льоф, курвuв, фысок файно вбысь пuк:
И люби, и єби каждоденно,
Бо кой вмреш, та тя лишать навік
Пуца бренна й душа ниспасенна.

На всї м звідання житьові
Находив отвіты.
Типир стою и ни знаву –
Як старuсть зустріти?!..

Старым и молодым єднако м жив,
Бывав щасливый, нищасливый…
Ниґде біды ни натворив,
Бо м вічно быв лїнивый.

Типир вже знаву: старuсть – кара.
Туй цїмборuв ни зустрічаву:
Ушытки днись перебывавуть
В земли, в тюрмі, вать за гатаром.

Ниґда м ся ни пиловав
В холод, ци в жару,
Бо навхтема м добре знав:
Й так, й так – умру.

Я, русин, сивинов паленый,
Ид своuв старости м прийшов,
Й найшов им ключ у рай хваленый,
Лем иппен раю м ни найшов.

Світ ся сміяв, а я слызив,
Кой тяжко м умирав:
Я всьо прожив…, я всьо пропив…,
Я вшытко проєбав…

Кой умру, кой издохну, кой гекну,
Ни шкодуйте ни цят за мнов, люде:
Я никого ни боюся в пеклї,
А у царстві я ниґда ни буду.

Зрять ня мертвого врагы щасливо,
Любаскы плачуть над мертвецьом…
А я у гробі лежу ліниво,
Й нич ся ни журю свойым кuнцьом.

Я в житю имак ни збагатїв –
Вмер сковдошоватїлым русином,
Й на впроводї пuп за ня вповів
Иппен вто, што и за циганина.

Штось хотїв им поспоминати,
Та дощков гробовов припертый,
Ни годен им ся догадати
За што я жuн любив до смерти.

Мене лем вчора гроб прияв,
А де є слава до небес?!
Бо тко памнятать щи як я
Робив, любив, тирпів… – ищез.

На осuйськuм тинитові
Сїв гузицив на свuй гроб:
Нашто м жив на сьому світї,
Хлїбоід и пиздойоб?!

Кить, бывать, лем за памнять спомнайиме,
Онукы наші кажуть нам єдно:
– Мы вашого житя ни памнятайиме,
А вашу смирть забыли сьме давно.

ЕПІТАФІЯ САМОМУ СОБІ

После безвременной кончины
Туй спить Петровцій Йван,
Што – кить ни было солонины –
Ів кийзликы й токан.

ЗАГОЛОВКЫ | Пишіть! |