Petrovtsiy

Петровций Иван

Иван Петровцій
Н А Р О Д Н І Х У Й О М Ы Й К Ы

ПОПUСЬКІ

Адам Єву
Припер к древу.
Древо тріщит,
Єва пищит.

Ци ты тямиш, білявино,
Што было пуд хрестом?! –
В попа пуца ни стояла –
Пудыймала сь перстом.

Ишла дuвка меже корчі,
Тай пудняла ногу.
Лиґінь думав ош капличка
Помолився богу.

Лигінь дuвцї ся поклонив:
– Слава Йсусу Христу! –
А она му указала
Пизду кешелисту.

Уженився у Паланку,
Узяв жону лютеранку.
А вна плаче и нарікать,
Ош лягать пуд католика.

Гий, до Изы, фаттьовикы,
До Изы, до Изы.
Тамк дuвкы пічї вбытруть
И в поповы ризы.

Блаженный муж
Лем товды бывать,
Кой єбе вшытко,
Што ся кывать!

А я дuвка попова –
Плїшку бити готова.
А я собі попuв сын –
Плїшку вдарю хоть из кым!

У мнясніцї люблю мнясо,
В говіня ся пощу.
А попадю товстозаду
Хоть коли притрощу.

Та ци я быв ни лиґінь,
Ци я быв ни годен,
Што в Петрово говінїчко
Пизды м быв голоден?!

А в милої така рана,
Што стало бы пuвбарана,
Тай два возы команіцї,
Тай поповы нагавіцї.

А я вчора клочя пряла,
А иннись – повісмо.
Дам дякови, дам попови
И нынї, и прісно.

Гий, прийшов я раз до раю,
А там ня ни треба –
Вхопив Петро біґарь в рукы:
– Йди там, де ся єбуть!

Чопнарю, чопнарю,
Маєш куртый чопик.
А в попика довгый –
Най ня єбе попик.

Вчора йшла м пиля попа –
Набрала м ся страху:
Пuп хуйом збивав дичкы
З усього розмаху!

Бився я з попом Митьом –
Уломив им вилицю.
Айбо дав и ввuн менї
Пуцов по потлици.

Из морозу пuп зайшов,
Из морозу фрішного.
Вдарив пуцов по гріхах
Грішника прегрішного.

Гий та били попа, били,
А щи й бовткашами,
Вбы ни хотив ся єбати
З нашыма дuвками.

Єбали ня сякі-такі,
Єбали ня бідні.
Прийшов пuп, забив чuп
За чотыри срібні.

Поклав на ня пuп у церкви
Величезну книжку,
Утпустив ми вшыткы гріхы,
И – вдарив ми плїшку!

Кой ня спрятав пуд патрахіль
И єбав пuп Митер,
Пуца му ся челленїла
Онь на кіломийтер.

Я дала цирькuвникови,
А потому и дякови.
Лем ни дам попови –
Най му дасть корова!

Як хуям, так пиздам
Стыд и срам усїм нам:
Пuп Митьо тилицю
Уєбав у гузицю!

Сїла баба на цапа,
Понесла ся до попа.
Докuть бабу цап єбав,
В шорі пuп за ним стояв.

Йшов им хащов, відїв чудо:
Цирькuвник козу держав.
Дяк спuвав, ги на крылосї,
Пuп Митьо козу єбав.

Пиля тритього снопа
Дїтвакы єбуть попа.
Но а пuп собі лежить,
Нич до хреститься й пердить.

Де зелена команиця
Уросла до неба,
Тамкы жоны попа єбуть –
Так попови й треба!

Ой пuшов я до попадї
Піпу запалити,
А попадя попросила
В пиздї уши бити.
И я бю, тай товчу,
Тай перебиваву.
На полици два баникы –
За тым позираву.
Я – хап тоты два баникы,
Тай через порогы.
– Чекай! чекай, писсьый сыну,
Убламлю ти ногы!

Бирім старі цїмболы,
Йдїм до попа, цїмборы.
Я му доньку похвалю,
Як горіниць ї вбалю.

Ой на поли на пісочку
Я єбав попову дочку.
А попову жuнку –
Зночи на зарінку.

Кажуть всї, ош пuп – свиня,
Бо пuп уєбав коня.
Попадя быку дає –
Тко товды попадя є?!

Обы уздріти рай,
Пuп лляв на хуй олай,
Нацапкы клав молодицю,
Шепурдав йuв у гузици.

Йзїв три фанкы после пянкы
И зайшов пuп до Оксанкы.
Хуй мочив у сметану
И сповідав Оксану.

В пuрвані нипрані ризы
У попа з пачмаґ хуй лїзе –
Лем хуй дюґнувся у пuд,
Из хуя зацяпав мнuд.

Наквакала нам жаба:
В попа є тритя лаба.
А лаба з головов,
Ги пича з бородов.

Там, де пес вночи насикав,
Пuп копає без мотыкы:
Копле там, копле туй –
За мотыку в нього хуй.

Як утихла завіруха,
На хуй попу сїла муха.
Вхопив муху пuп за уха
И в гузицю ї понюхав.

Хоть товстый пuп, гикой бык,
З молодіцї долu фырк.
Пuп на пути лежить, спить,
Хуй из рясы му стырчить.

Говорила дuвка глупа:
Здолu в попа хуй до пупа,
Згорі дотuть борода,
Иппен пысок, ги пизда.

Дуже пяный на зорі
Пuп мочило перебрїв.
Жабы никали з мочила
Што у Митї за хуйило.

Каже попuв копыльчук:
У попа хуй, гикой сук –
Котрuв суком тым засуче,
Тоту спереду розпучить.

Хуй натягся мотузком –
Заязав пuп хуй узлом.
Котра попу хуй розяже,
На тоту пuп нараз ляже.

Звернулася рынза –
В попа на хуйи брынза.
Хоть попадя ни порзниться,
А файно брынзов гоститься.

Митер крuтко причап,
Перстом кывать пичу.
Пича – цорк! – зубами,
Митер – фырк! – ногами!

Поєбався монах
На вuльховых дрывах –
На сучок попало,
Хуй му удорвало.

Анця-дранця-попадя
Має таку звычку:
Пuп Митьо домu прийде –
Гладить го за гычку!

Пuп Митьо, гикой упырь,
Йде в заднянськый монастырь:
Яйця вправо, хуй улїво –
Будуть манашкы щасліві.

У заднянськый манастырь
Вбысьте ни ходили –
Там манашку єбе пuп
Каждої нидїлї.

Гий манашка-розпиздяшка
Хуйоватинько жиє:
Огород, гикой маштaлня,
Морквы й єдної ниє.

Вшытку нuч три манашкы
Из пизды тягли лашкы.
А як рано повставали,
Попа Митю годовали.

Пuп Митьо манашку звідав:
– Де мохнанька вта?
Вдарю ззаду тя яйцьми –
Буде ратота.

Пuп Митьо вбмане, убєбе
Свойых – там, а нашых – туй.
Бо де в люди росте совість,
Там у попа урuс хуй.

ЗАГОЛОВКЫ | Пишіть! |