Petrovtsiy

Петровций Иван

Иван Петровцій
ПОСЛЇДНЇ СПUВАНКЫ
РУСИНСЬКА ПОЕЗИЯ :

СПUВАНКЫ ЦЇМБОРАМ ДЇТИНСТВА,
КОТРЫ СИСЇ СПUВАНКЫ ВЖЕ НИГДА НИ УЧУВУТЬ
ФЕРКО АНДРІШКО
Мы з Ферком ходили в єден клас,
А ошкола у тот час была на Млацї.
И товды нияк ни мали сьме на гадцї,
Ош Ферка ни буде скоро меже нас.

До ошколы приходив овuн з Лазuв,
Постuльцями топчучи челлену глину.
Я до вшколы чалапіндав из долины –
Там из ним им в єднuв лавици сидїв.

Хоть и быв Ферко у мене цїмбора –
Кой лазян имали долиняне бити,
Вд мене мусїв и Ферко ся сокотити –
Бігарями м и каміньом йих тїряв.

Удходили сьме ошколу, дїтвакы.
Айбо што товды ошкола нам давала?! –
Вчитилї й самі нимного знали,
Удбывали аттот труд за копікы.

Мы з Ферком росли в страшный совіцькый час:
Тко ся вчити хотїв – мусїв сам ся вчити…
Лем збuлшого люде йшли робити –
Йшли в робочый – у жебрацькый клас…

… Было лїто, кой им взнав єдного дня,
Ош Ферко поів нидобрых грибuв,
И взяла го, сигіняшного, галиба,
Молодинького фаттьова, лигіня.

У Совіцькому Союзї Ферко вмер.
Я вмираву в низалежнuв Украйинї.
Умираєме єднако товды й нынї –
Час вже памнять у селї за нас истер.

ЗАГОЛОВКЫ | Пишіть! |