Быти вать ни быти – сторцом стало.
Бо што души май ипно: ци тирпiти
Всї шпурянї в ню стрілы и плитачя
Нисиринчливої судьбы, ци вдбити
Габы біды? Умерти – вто уснути,
Домак. Сном уповісти: туй кониць є
Ушыткых мук сердечных, што йих тїло
Нести вже ни бирує – ци ни йсе
Майвышшоє жаданя? Вмерти, в сон упасти,
И позирати сны. Айбо які
Сны в тuм спаньови смертному насняться,
Кить из ся зверичи затварку плотї?
Йсе нас зопирать: бо кому бы иншак
Кортїло утирпіти вшыткы біды
Довженного житя, туй кімловати
Вд гоненій глупакuв шархантьовитых,
Уд беззакония тупої власти,
Уд мукы бизотвітної любови;
Тко бы сьому жадав теєтовати,
Кой годен вшытко ипно ушорити
Вдар чуплака? Тко пуд житя тирьхом
Ревав, йойойкав, зопрівав бы страшно,
Кыдьбы ся ни бояв гатара смерти,
Зза котрого ся нигда ни вертали
Земні вандрuвникы – єдна лем думка
Про смерти край вд нас удбирає силы,
И чинить з нас рабuв житя мізерных,
Так смілости живый и острый угиль
Стає загаслов, затупілов думков,
Котра лем и валовшна – изгирити,
Изпрастати, обы навхтема зслызло
Так добре начатоє. Айбо – доста!
Офелїє! О, нїмфо! У молитвах
Ушытко, чим им грішный, помняни.
