Дuвко! Пoникай у возuр!
В проливнuм дождьови
Стою в потемках и досuть,
Й пuлло, ми, ги псови.
Но бо дощ! А щи ся й темно,
Грuм – гибы го наняв!
Споминаву с чортом вєдно
Чіюсь маму й няня.
Мокне шіпка, а пут шіпков
Умокло й волося.
Дощ! Нигде ся нич ни витко
Поникай у возuр!
А до фраца! Де сь ся дїла?
Ци сь мuй гойк ни чула –
Туйкы вітром ушалїлым
З неба звізды здуло.
Будеш сувету ты мати,
Кить в шанца упаду –
Мuг бы й чорт ня розтоптати,
Кыбы скочив ззаду.
А вповіш, ци ни с тым чортом
Ты ся там цюлюєш?
Укажися, ни будь горда –
Што тuлько мудруєш?!
Чуєш?! Уттягни фірганку!
Но, на мою душу,
Ляцю урву ис паланку,
Та ти в возuр пущу!
Я май пuллый меж фаттьовuв,
Што всю нuч туй стою?
Хоть в ня уттuть шмарь гордовом –
Я ся ймак ни бою.
Кuлько годин? Скоро три –
Вже и сонце встане.
Чуєш? Возuр удопри,
Шута босорканьо!
А до фраца, так ся темно!
Што йсе? В чuм я стою?! –
Босорканя вта на мене
Улляла помыї.
Кuлько м ся фаралловав
У дождьи, у мрацї.
Но, та што м за вто дuстав? –
Бігарьом, вать ляцьов
Ткось ня хряснув по хрыбту…
А бога ти того!
Йду домu. А ты будь туй
До суда страшного.
