Petrovtsiy

Петровций Иван

Иван Петровцій
НАШІ и НИНАШІ СПUВАНКЫ
РУСИНСЬКА ПОЕЗИЯ :

Мігай ВІТЕЗ ЧОКОНАЇ
(1773–1805 рр., Мадярщина)

ЛЮБОВНА СПUВАНКА КОРЧАЖЦЇ,
учининuв из кожі чіковика

Драгоцінна голубице,
Палинчана корчажице!
Люблю тя уд віка віку,
Ни дам тя за жадну дївку.

Кой цюлюву тя у ротик,
В душу ми ся звізда котить.
А кой ты ня цюляш дуже,
Ни треба ми й ротик Жужі.

Кой у грудьох ти гылгоче,
Й моє серце туды хоче.
Губкы милі, шийка стройна,
Злота-серебра достойна.

Йой, які ты маєш пличї –
А, убы ня грuм, павичї!
Не, ги в Монції, ци в тої,
Ни вповів бым у котрої.

Каждый волосок шовковый.
Пак ачий овuн з чікова!
Ни такый, ги тото клочя,
Што говгірь го кровльов змочить.

Кой заспuваш, кой загльогаш,
Забываву всьо, нибого –
Ты для мене райська птиця,
Палинчана корчажице!

Кить ти вповім свою журу,
Ты розыбєш ї у муры.
Кить ти свою радuсть вкажу,
Щи й веселости доважиш.

Кой взимі мороз чортїє,
Ты ми теплом тїло грієш.
Влїтї, де з тобов ни буду,
Прохолодов ня остудиш.

Кой тя відїти ни можу,
На сирохмана м похожый.
Лем тя здалика увижу
Вже языком губы лижу.

Из тобов я хожу в гостї,
Из тобов лягаву в постїль –
Радuсть товды таку маву,
Ош што чиню, сам не знаву.

Кuлько раз мы с тобов спали,
Хоть исьме ся й ни вінчали!
Як ми сирцьови приємно,
Ош и йсю нuч спиме вєдно.

Бо кить ся в тя вродять дїти,
Я з радости буду піти –
Гий, родьтеся, копыльчата,
Повні вина корчажата!

А кыдьбысь ми жонов стала,
Кuлько бысь ми нарожала
Ни дїтвачкuв, ни дuвчаток,
Ай файнинькых корчажаток?!

Никай, як ми жона втыла,
Што гелетков бы в нас была –
Ты налляти й йuв готова
Гиндюх повный столітровый.

Убыймаву тя, цюлюву,
Айбо пuлло штось ся чуву:
Став домак им синьолицый –
Скоро станеш ты вдовицив.

Утягну я босі ногы,
Ляжу в гробик свuй убогый.
Тать бо так ись ня любила,
Што навхтема сь ня згубила.

Айбо што ся тым журити,
Кить ни можу без тя жити!
Туйкы, мила, мушу пити,
Бо тко ми дасть на тuм світї?!

Замлойило ня в жолудку –
Гий, послїдня моя дутко,
Хоть на свічку сь шпурована,
Най бере й тебе чїчана.

Кой прuпю послїдньый форінт,
Повезуть обох нас д горі.
Як самых нас в гробі лишать,
Най над гробом так напишуть:

“Стань и упий вина, стрічный,
За сих, што ся люблять вічно –
За ниборака пяницю
И за його корчажицю”.

ЗАГОЛОВКЫ | Пишіть! |