– Так им довго вuтцюзнину ни відїв,
лем им йuв зимлю орав,
путправляв соломляні стріхы.
Житя ми мішало никати и думати,
фаралловало ми очи й мыслї:
мав им навхтема робити,
кудысь ся вести, йти.
Позираву – нич ни штімує
и в тых,
котры шіковно ся возять,
авать у тых,
што много и смачно фрыштикувуть,
обы лїпші слова были –
за вuтцюзнину.
Робив им – робив им,
онь им думок своых ни відїв,
бо так им собі хотів заробити выходный,
обым геверuвно годен помірковати.
Анушкы, ушыткы свої дїла дочиню –
и вuлної, заробленої недїлї
утягнуся на траві,
рукы по тeплuв земли розвержу –
та попоникаву на вuтцюзнину,
што м ї так давно ни відїв.
Бо бuльше м и ни заробив:
итак у мене натuлко вшыткого мало,
што много ми й ни треба.
