Дуже ня болїло, кой им писав сисю книжку.
Болїло серце.
За моє изгиреноє життя ня болїло. За згиреноє життя мого русинського народа.
На слызы м ревати ни мuг, и сисї слова ми цяпали из серця, ги слызы.
За тоты стихы, што йих кличу НАШІ СПUВАНКЫ, ни годен им уповісти нич – слызы, они и є слызы… Правда, люде звыкли прятати слызы, звыкли ся ганьбити слыз… А я свої – науказ…
НИНАШІ СПUВАНКЫ. Сафо… Ду Фу… Вйон… Гете… По… Бодлер… Ніцше… Такубоку… Єсєнїн… Русинськов бисїдов!
А што м мав робити!?.. Кой на габы русинського возрождения тuлькo словесного смітя ся пущать! И кить – гикойбы русинські (?!) – творитилї того нипотрібу тым ся щи й гордять, урагы русинської идеї ся тuв полові радувуть, кажучи: «Русинська бисїда слаба».
Божечку! Гикой бысьме нигда ни мали Духновича, Павловича, Чопея, Злоцкого. Годинкы, Стрипського, Потушняка… – наших безсмертных Будителuв!
И я позираву на вічно живоє море русинсьых слuв, и серцем ми ся спирать уд радости. Господи! Русинська бисїда бирує вшытко. На чому сисе вказати?! А на чuм, кить ни на высоченных вирьхах світової литературы?! На тоты позахмарны вирьхы понавішовав им, гикой кураговлuв, нашых трепетно живых русинськых слuв, и гойкаву ушыткым: «Никайте, які мы багаті на мудроє и красноє слово! Позирайте: русинськоє слово ни знає нидоступных вирьхuв! Чуєте: наші слова суть безсмерті!»
Я уд маминої цицькы дышу русинськыма словами. Они – мuй воздух.
Без них умру.
Айбо так ся хоче жити.
Хоть и болить серце. Иппен так, гикой товды, кой им писав сисю книжку.
Болить ня серце.
