Петровций Иван
Иван Петровцій
ПОСЛЇДНЇ СПUВАНКЫ
РУСИНСЬКА ПОЕЗИЯ
:
СПUВАНКА ЗА РУСИНСЬКУ БІДНUСТЬ
Нитко ни втовче у твою копоню
што такоє біднuсть,
нитко ти ни вкаже
кип,
схопнuсть,
безмірнuсть
бідности,
докuть сам ся ни породичаш из нив.
Бо тко дюгне твойыма перстома
твоє кuстлявоє лице,
твої запалі очи,
кить ни ты сам?!..
Ты сам єдного дня
на бывало файному лици твої жоны
увидиш тїнь бідности.
Ты сам єдного дня,
гикой бысь первый раз на ню поникав,
увидиш її кuстляві рукы,
стырчливі ребра,
удвислі цицькы.
Біднuсть – тото дись там
у другuв державі,
меже чужов чилядив –
порожньый тарuл
на стерилно чистому столї…
Ньит! Попоникай у возuр,
и увидиш біднuсть,
што ся корчить пуд твойым порогом.
Ночами біднuсть просить молока
дїтинськым голоском,
бо щи ни знає,
ош на молоко треба гроші.
Біднuсть – смертелный смуток
у очох донькы,
бо йuв бы дуже треба
новоє платїчко на вичuр выпускный –
ушытку вшколу уходила в ряндю…
Біднuсть – погар гuркого забытя у корчмі…
Ты сам єдного дня
брытвавучи ся, попоникаш у зирькало
и ввидиш –
біднuсть не дись там,
и не у тебе за потылицив –
удиннись твоє лице є лицьом бідности.
И, слухавучи перед сном
зареваный голос жоны,
ты порозумієш,
ош ты и твоя сімя
у низависимuв Украйинї
дuйшли до краю,
ци – заблудилися…
И ты вже й ни жадаєш
обы ты и твоя сымя
жили щасливо –
такоє русинам
у низависимuв Украйинї ни мош! –
ай дав бы Бог
вбысьте хоть як бідно,
айбо: щи – жили…
ЗАГОЛОВКЫ | Пишіть! |
© Иван Петровцій
, 1996
