Я много палинкы впиваву,
И за вино ни забываву,
Й кой вшыткый світ ми - лїпота,
Товды дuвок и жuн хватаву
За соблазнитилні міста.
А в Кыйові злі началникы -
Народ ученый, айбо дикый! -
Мою вырішувуть судьбу:
Жадавуть відїти безликым
Русина в доброму гробу.
А я всьо пянку продовжаву,
Бо я вто дїло уважаву -
Стойить корчага на столї.
И нигда нич ни совершаву
Вбы было благо на землї.
А дома "рuдні" яничары
Вчинили свuй народ товаром
Й за долары нас продавуть.
А мы, ги бараны з отары,
Здриме - ци істи нам дадуть!
Я узимі пю лем сливову,
А уяри лем чиришньову.
Закуска - житньоє зерно.
Улїтї гльогаву вріхову,
А восени - єдно вино.
Земля русинська пропадає,
Духнович в гробі ся вбертає,
Кой чує што говориме!..
А панськый Кыйов лем чекає,
Кой мы - русины! - умреме.
Ищи м забыв: кой упиваву,
Когось у тостах прославляву,
И воєчу на вшыткый світ.
Бо лем товды ни позираву,
А кить ни здрю, та и ни знаву,
Як украйинце зничтожавуть
Мuй золотый русинськый рuд.
